عمق جنگل در چشمانت موج می زند
خم می شوم و هر سلول پوستم
-که تو را می چشد-
مست می شود
لبانم باز از بوسه ات
می شکفد.
و فکر میکنم
تمام طبیعت باغستانیست
که تو را برای من
و مرا برای تو
جفت کرده...
جفت؟ ... نه!...
ما یک نفریم
فرید
وبلاگ golhayekaghazi.blogfa.com
شعر می خواندم و از کوچه می گذشتم
یادت هست؟
باران می بارید و
دست هایت را خشک می کردی
برای به دست دادنم
یادت هست؟
پولک ماه ؛ ابرهای بی چاره و تنها
آن ورد همیشه ؛ قصه هزار بار و تازه ی
بودن و عشق و ما یادت هست؟
کتاب شعر و لیوان نیم خالی و خواب دم صبح
حسرت آغوش یادت هست؟
نور بی رنگ اتاق
نجوای شبانه پرده و باد
آن شب و تمام آن شب ها
یادت هست؟
های تو ..!
چشم هایت ستاره و هر شب ات یلدا
من تو را دوست می داشتم
من را یادت هست؟
فرید
وبلاگ گلهای کاغذی
| http://golhayekaghazi.blogfa.com |
سوز سودای تو را با که بگویم
من معتکف کوی توام تا تو بجویم
چشمم ز تو صد چشمه جوشان
غرقم ز تو از اشک نگویم
از هجر تو چون شمع بسوزم
این آتش عشق است برویم
خاکم به رهت یا که به پایت
تا عطر تنت سیر ببویم
شیدای توام مست و پریشان
تا دست از این محبس تن پاک بشویم
سروده ارسالی آقای حسین بهارلو که به عنوان شعر مهمان درج گردید. همچنین اقای بهارلو پیشنهاد شما با افتخار پذیرفته است. می توانید روزهای چهارشنبه هر هفته ساعت۳۰/۱۵به نشانی
رباط کریم خیابان استاد مطهری(جهاد سابق) نرسیده به خیابان موسی بن جعفر مدرسه بزرگمهر تشریف بیاورید.
به تو دست‌می‌سایم و جهان را درمی‌یابم،
به تو می‌اندیشم
و زمان را لمس‌می‌کنم
معلق و بی‌انتها
عریان.
می‌وزم، می‌بارم، می‌تابم.
آسمان‌ام
ستار‌گان و زمین،
و گندمِ عطرآگینی که دانه‌می‌بندد
رقصان
در جانِ سبزِ خویش.
از تو عبورمی‌کنم
چنان که تُندری از شب.ــ
می‌درخشم
و فرومی‌ریزم.
فرید:گلهای کاغذی
"چرا ادبیات ؟
ادبیات زیباترین و دلنشین ترین عرصه هاست و در ان هیچ حصار و محدودیتی نیست و با فراغ بال می توان بر بال اندیشه سوار شد و تا مرز های خیال زیباترین مفاهیم انسانی را تداعی کرد .ادبیات نه تنها در کتاب ها و ذهن نویسندگان و شاعران جای دارد بلکه درس زندگی ست .درس انسانیت و چگونه زیستن و همین است که کلمات مرز نمی شناسند و مولوی جهانی می شود و سالی از سال ها را ساز مان ملل به یاد او نامگذاری کرد و پوتین رئیس جمهور روسیه از میان شاعران بیشتر از همه به خیام عشق می ورزد و حافظ از ترجمان گوته و فرهنگ اروپایی و المانی هم فراتر می رود.و سازمان ملل متحد به اشعار سعدی خویشتن را آزین می بندد و فردوسی طلایه دار هویت ایرانی در مقابل توحش اعراب می شود.
آری ادبیات بر خلاف گمان عده ای رقص واژگان نیست بلکه رستاخیز است .رستاخیزی برای امید به فرداها و نومید تلائو نور به ظلمات انسانی است و شعر وادب فریاد برای یافتن گمشده های انسان است انسانی که هزاران سال است در پی چرایی و چگونگی خود است تا شاید پاسخی برای این سوال یابد که از کجا آمدم امدنم بهر چه بود . . .
به قلم: رستاخیز
خشکسار می شوم
باران چرا ببارد اگر رود می رود؟
می رود به همانجا که دخترک در مه فرو رفته.
احساس چرا بتابد؟
اگر نازکی تارهایش را به فراموشی می سپاری
هر بار.
فرصت را داخل ظرف بلورین "مهر"
روی میز "یک بار دیگر" بگذارم که چه؟
هنگامی که رفتارت لعاب انداخته!
خستگیهایم را به کدام ستون تکیه دهم
وقتی گوشهایت پناه پنبه ها شده و
صدایت به سفری دور رفته...
دور رفته ای
فرسخها دورتر از نبودن.
شعر از فرید
وبلاگ:
دو شاخه شب فراهم کرده بودم
صدای غصه را کم کرده بودم
غرورم توی کتری جوش میزد
برایت عشق را دم کرده بودم
دوبیتی از پروانه عزیزی فرد
از وبلاگ کرانه های کارون
غبار تیره تسکینی
بر حضور ِ وهن
و دنج ِ رهائی
بر گریز حضور.
سیاهی
بر آرامش آبی
و سبزه برگچه
بر ارغوان
ای عشق ای عشق
رنگ آشنایت
پیدا نیست
از شاعر عزیز ((فرید))
وبلاگ:
آندم که مرا دوباره فریاد زنی
خاکستر آتش مرا باد زنی
من رفتنی ام چو گرد با بوسه ی باد
شیرین لب خود به گور فرهاد زنی
از شاعر گرانقدر شهرستان شهریار: بزرگمهر