؛؛دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را ؛؛ حافظ شیرین سخن شیرازی
بازم که گشنه موندیم یا ایهالسکارا
ده روزه عمرمونو نوکر شدیم و چاکر
خوردید حق ما را اینجور آشکارا
کشتی کجا شکسته ما خاک بر سرانیم
کشتی مشتی نداریم پنهان و آشکارا
در جمع ما اسیران جغدی ترانه می خوند
اونم که کشتن امشب با ضرب سنگ خارا
هی صاحبای نعمت کور و کرید و ابله
می رین که حاجی باشین دیدن گشنه ها را ؟؟
؛؛آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است؛؛ حافظ
اول برس به مظلوم بعدش ببین خدا را
{درودگر}
عمری است که هو اثر ندارد
مستیم و سبو اثر ندارد
دزدانه زچشم عشق رفتیم
عمری است که او خبر ندارد
دست تو به پای جام باشد
تا مستی تو مدام باشد
سهم من از این دو روز مستی
ای عشق بگو کدام باشد
سرسبز ترین جوانه عشق است
جاوید ترین ترانه عشق است
هشدار بهشت می فروشند!
مقبول ترین بهانه عشق است
{قاصدک}
چهارپاره قالبی از شعر است که در دوران معاصر ساخته و متداول شده است و شعرای معاصر بسیار از آن بهره جسته و شعرهای فراوانی نیز در ان سروده اند . این قالب شعری قبل از این ۵۰-۶۰ سال اخیر وجود نداشته است . از شعرای معاصر می توان به رهی معیری - قیصر امین پور حمیدی شیرازی و نادر پور اشاره کرد که در این قالب خودی ازموده اند .
اما مولوی نیز در دیوان شمس خود دست به طبع آزمایی زده و از این قالب سود برده است . اگر چه در انتهای شعر مزبور یک تک بیت اورده که شعر را مخل و بی قالب ساخته است اما با چشم پوشی از بیت آخر این شعر که در ذیل می آوریم چهارپاره است.
*چهارپاره شعری است که دوبیتی های به هم پیوسته آن را تشکیل می دهند و دارای ابیاتی مانند دوبیتی و رباعی است که مقفی هستند در برخی از این نوع شعر فقط ابیات زوج و در برخی نیز ابیات زوج باهم وابیات فرد نیز باهم مصرع هستند. گفتنی است اساتید هنوز درخصوص هم قافیه بودن مصرع اول با بیت های زوج ۲ و ۴ اختلاف نظر دارند و معتقدند در صورتی که مصرع اول با مصرع های ۲ و ۴ هم قافیه شود این شعر دیگر چهارپاره نیست/.
من سر نخورم که سر گرانست
پاچه نخورم که استخوانست
بریان نخورم که هم زیانست
من نور خورم که قوت جانست
من سر نخواهم که با کلاهند
من زر نخواهم که بازخواهند
من خر نخواهم که بند کاهند
من کبک خورم که صید شاهند
بالا نپرم نه لک لکم من
کس را نگزم که نی سگم من
لنگی نکنم که بدتَکَم من
که عاشق روی اَیبَکَم من
ترشی نکنم نه سرکه ام من
پر نم نشوم نه برکه ام من
سرکش نشوم نه عکّه ام من
قانع بزیم که مکه ام من
دستار مرا گرو نهادی
یک کوزه ـ مثلثم ندادی
انصاف بده عوان نژادی
ما را کم نیست هیچ شادی
سالار دهیّ و خواجه ده
وان باده که گفته ای به من ده
ور دفع دهی تو و برون جِه
در .... زنان خویشتن نه
من عشق خورم که خوشگوار است
ذوق دهنست و نشو ِ جانست
خوردم ز ثرید و پاچه یک چند (( مصرع نا مقفی))
از پاچه سر مرا زیانست
زین پس سر پاچه نیست مارا
ما را و کسی که اهل خوانست (( تک بیت انتهایی که توضیح داده شد))
{درودگر}
با تو بودم روز و شب ها بی شمار
سینه ام از عشق رویت بی قرار
لحطه ها را می شمردم تیک و تاک
لحظه هایی تلخ و سنگین ـ انتظار
رفته بودی یک سفر زیباکنار
عشق و حالت بود در دریاکنار
در پلاژ افتاده بودی لخت و عور
تن به دریا داده بودی بی گدار
موج ها بر ساق و رانت بوسه بار
سینه هایت از تلاطم رقصدار
انتظارت را کشیدم چند روز
چند روزی دردآور مرگبار
آمدی اما نکردی یک نگاه
زیر پایت را عزیز روزگار
رسم دنیا را چنین دانسته اند
عاشقان را می کند یک روز خوار
{درودگر}
از امسال تا سال دیگرـ سه روز و سه شب
بتازیم اگرـ می رسیم
از امسال تا سال دیگرـ در این حول و حوش
عجول و خجول و خموش
زمن تا تو ـ با یکدگر می رسیم
من عیدی ناقابلی اگر می دهم
به تو تکه پاره دلی اگر می دهم
تو هم زندگی را به من می دهی
تب بدگی را به من می دهی
که بر همدگر بیشتر می رسیم
از آن روز بیگانه از عشق تو
به امروز ویرانه از عشق تو
به دیدار هم بی خطر می رسیم
اگر قسمت آمد به دیدارمان
اگر بخت خوش شد خریدارمان
بدان لذت داغ و تب دارمان
گدازنده تر داغتر می رسیم
{پریشان}
آخ
لبهایم سوخت
وقتی به جای سیب زمینی
برای شوهرم
کتاب سرخ می کردم
عشق از همه زودتر
سوخته بود
{قاصدک}
چه کنم با تو که صد مکر و فسون
هردم از چشم تو بر جام نگاهم ریزد
ای سراپا همه حسن
ای سراپا همه آتش
تو که بر جان براهیم گدازی صدها خرمن عشق
بر شب چشمانش ـ دسته گلی ـ شاخه ی نوری ـ باغی
جلوه کنی
چه کنم با تو سراپا همه شور
ای سراپا همه شعر
من تماشای ترا ـ در شب نقره ای پشت پرند
نتوانم که فراموش کنم
من صمیمی تر از آنم ـ که توانم
شوق دیدار تورا
در شب قدر فراموشی خویش
قدر نشناخته خاموش کنم
حاصل عمر گرانمایه چه بود
کاروان عبث افتاده زپا
همه را بر قدوم نگه امشب تو
می پاشم می ریزم می سوزم
چشم بر عمق نگاه تو اگر می دوزم
از شب قدر تولای تو تا سوختنم
فاصله یک نفس است
از طلوع نگهت تا شب من
فاصله یک نفس است...
{پریشان}
دلم از هجر تو دریای درد است
بهار زندگانی زرد زرد است
بیا و قصد این آزرده دل کن
که بی تو کلبه قلبم چه سرد است
بدون آن جمال بی مثالت
بهشت خاطر من دردمند است
توخود دانی که بی تو هیچ هیچم
وجود نازک من بی تو چند است؟
دگر بی تو ندارم من همایی
که آن هم در فراقت در گزند است
{خانم یوسفیان}
رفتم گلایل بخرم یه دسته خار دادن بهم
رفتم قناری بخرم خروس لار دادن بهم
خواستم که شاعری کنم غزل نشد شعرای من
سه نقطه شعری گفتم و دست حمار دادن بهم
گفتم که عاشقی کنم دیدم سرابی بود و بس
به جای بوسه جای لب حال خمار دادن بهم
گفتم برم به باغی و حالی کنم بعد یه عمر
آتیش گرف باغ منو دود چنار دادن بهم
گفتم برم دریا کنار تنی به دریا بزنم
کوسه اومد که هی کجا؟دریا کنار دادن بهم
رفتم به کوه ساوالان میگن هواش بهشتیه
تگرگ از آسمون زدو حکم فرار دادن بهم
گفتم برم با بچه ها بازی کنم بعد یه عمر
زدن زمین سرم شیکس حال نزار دادن بهم
رفتم دعایی بکنم خدا بهم کمک کنه
یهو تصادف کردمو سنگ مزار دادن بهم
درودگر