باز بهار می رسد باز امید می دمد
این شب تار می رود صبح سپید می دمد
در تن سرد روزها بعد تمام سوزها
از لب نوروزها شعر نوید می دمد
می گذرد زمان یخ می شکفد شکوفه ها
پشت زمستان قرون فصل جدید می دمد
سبزترینِ سالها گرم ترینِ ماهها
در پی انتظارها بخت سعید می دمد
نی زن خسته از دروغ نی بفکن عود بزن
رفته زمستان غمین بر لب جو رود بزن
باز شکوفه می زند ساق بلند یاسها
باز ترانه می کند تخته به ساز تاسها
خنده زند بهار نو رو به تمام باغ ها
می رود از ذهن زمین سوره ی التماسها
شعر و غزل ترانه ها می چکد از نگاه ها
ناز نگاه نازها می بردش حواسها
بوسه ی داغ عاشقی بر رخ سرخ یارها
وسوسه ی خمارها در همه ی تماس ها
جنگی مست با صفا چنگ بزن صفا بکن
همنفس پرنده ها نغمه ی بو عطا بکن
بهمن سرد جان کنان می رود از دیارمان
آب زنید راه را می رسدش بهارمان
نغمه ی تازه سر کنید قصه ی تازه تر کنید
جامه ی نو به تن کنید تا برسد قرارمان
دست به دست هم دهیم یکی تر از یکی شویم
سبزکنیم باغ تا سبز شود تبارمان
از همه ی زلال ها پاک تر اشک دارها
قطره به قطره پاک شد از دلمان غبارمان
داریه زن بیا بزن وقت به پا شدن رسید
وقت ترنم و طرب نوبت ما شدن رسید
بود چو فصل سرد ما ده سده و جهار صد
رخت عزا زتن بکن چون که گذشت فصل بد
موسم عشق آمدش نوبت عاشقی شدش
گشت مهیا لب گل بر لب بلبل برسد
مُرد خدای گریه ها رفت به باد غصه ها
رقص کنید عاشقان رقص کنید تا ابد
این همه سال منتظر چشم امیدمان به در
شکر خدا که می رسد سال امیدمان نود
تار و سه تار را بنه کف بزنیم جملگی
مقدم این سال جدید کف بزنیم جملگی
کاما
زنی از نسل بارانم
که روحم را نمی خواهی
نگاهم خیس ونمناک است
غرورم را نمی خواهی
تو می خواهی که من گل باشم و مرداب
همیشه ساکت و در خواب
تو پروازم نمی خواهی
ولی من باز در اوجم
گهی طوفان گهی موجم
منم از نسل طوفانم
نگاهم کن نگاهم را نمی بینی ؟
پر از شور و پر از فریاد
نگاهم کن منم از نسل انسانم
طراوت را نمی بینی به باغ گل
همه از لطف بارانست
سخا وت را نجابت را اصا لت را نمی بینی؟
من از نسل بهارانم
چه می خواهی ؟تو یک انسان افسرده
مسخر ساکت ومرده؟
مبین این گونه یک زن را
که موجودی پر از رازست
نت اغاز وپروازست
غرورم را نگیر از من که من از نسل بارانم
اگر باشد کنار من گل و خورشید
شوم رنگین کمان عشق
که هر رنگم پر از لبخندو ابادیست
که با من عشق و ا زادیست
اگر باشم کنار تو
شب و روزت پر از شادیست
پر از پرواز و ازادیست
چهاردولی
عمق جنگل در چشمانت موج می زند
خم می شوم و هر سلول پوستم
-که تو را می چشد-
مست می شود
لبانم باز از بوسه ات
می شکفد.
و فکر میکنم
تمام طبیعت باغستانیست
که تو را برای من
و مرا برای تو
جفت کرده...
جفت؟ ... نه!...
ما یک نفریم
فرید
وبلاگ golhayekaghazi.blogfa.com
در این اشفته بازار کذایی
گل من گل که نه ،جان می فروشند
مترسک های بی احساس گویا
دل و احساس ارزان می فروشند
زلب ها گم شده فریاد شادی
در اینجا چشم گریان می فروشند
قلندرها برای لقمه ای نان
جوانمردی به شیطان می فروشند
پر آزادی ات را باز بگشا
که اینجا قفل زندان می فروشند
چه آمد بر سر دنیا خدایا
که مردم عشق وایمان می فروشند
خانم چهاردولی