و نیت می کند قطره ؛
به قصد قربت دریا
ولا حول ولا قوه
مگر در دست بی همتای بی همتا
خدای من
خدای قطره و دریا ؛
و قطره می چکد آرام
چنانکه در زمستان
در حصار برف و یخبندان
درون غار تاریک خودش
در خوب و در رویا
فراوان دیده بود این
صحنه زیبا .
به تیر گرمی از گرمای خورشید
به ماه تیر و در گرمای تابستان
زپا افتاده اندر خون و آب خویش
غلتان .
زشرم کرده هایش آب می گردد
به زیر نور روز غار
غول ظلمت شب - غول یخبندان
و قطره شادمان ؛ خندان
به زحمت می کند ( کندن = جدا کردن) خود را
ز دندا های آویزان و وحشتناک
دیو غار { شب}
صدای چک چک آزادی از هر گوشه ای پژواک می گردد.
و قطره شادمان ؛ خندان
به همراه برادرها و خو اهر های همزادش
درون چاله ای آرام می گیرد .
صدای شور و آزادی
درون چاله غوغایی بپا کرده
و قطره گاهگاهی
به شوق دیدن دریا
سرش را از درون برکه بیرون کرده ؛
گاهی می پرد بالا
به دست هم
به پای هم
به دوش هم
لبالب می شود برکه
و لبریز از صدای شوق آزادی .
مروری می کند رویای آزادی خودر را قطره
پس آنگاه
به سمت قبله ی خورشید
دوباره زیر لب یک نیتی از نو
خودش را از خودش بودن رها کرده
به دوش رود می افتد.
قاصدک
ای افعی ِ بیرحم
آرامشم را اینچنین منگر
چون لاکپشت ِ رام این بیشه
هرگاه آرام است
اندیشه اش بلعیدن مار است
پریشان
گفتم تو را ای نازنین
در سینه پنهانت کنم
بر آن نگاه نافذت
جان را به قربانت کنم
گفتم نگیرم دست تو
بیهوده حیرانت کنم
گفتم طبیب درد من
با عشق درمانت کنم
در این دل بشکسته ام
ناخوانده مهمانت کنم
قفل قفس را بشکنم
در خویش زندانت کنم
کی خواستم تا ذره ای
جانا که گریانت کنم
گفتم که من از عشق خود
شاید پشیمانت کنم
غریبه