یک پیام دعوت -قابل توجه اعضای عزیز انجمن

 ماهم یه انجمن خیلی خوب توفرهنگسرا انقلاب تهران نواب پل کمیل داریم که با حضور استاد فرامرز عرب عامری شنبه ها ساعت4 برگزار میشه خوشحال می شم ببینمتون 

مهسا

جشنواره ی ادبی هنری فجر ( بشری )

  جشنواره ی ادبی هنری بشری که به همت اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان رباط کریم و به مناسبت دهه ی مبارک فجر انقلاب اسلامی برگزار گردید در روز پنجشنبه 90/11/20 در مراسم اختتامیه برندگان خود را شناخت ودر کمال مباهات شعر طنز دست حمارآقای احد دروگر هلان مقام دوّم شعر نیمایی پژواک آزادی آقای عباس معبودی مقام سوّم و در بخش نثر ادبی نثر سجاده ی دلتنگیهایم خانم سمیّه محمودی مقام سوّم را با رأی قریب به اتفاق داوران جشنواره  کسب نمودند

ضمن تبریک به این عزیزان وهمچنین اعضای انجمن حکیم فردوسی رباط کریم و آرزوی موفقیتهای روز افزون این آثار را به خوانندگان محترم این وبلاگ تقدیم مینماییم

---

---

                                                         دستِ حِمار

رفتم گلایل بخرم یه دسته خار دادن بهم 

رفتم قناری بخرم خروس لار دادن بهم 

خواستم که شاعری کنم غزل نشد شعرای من 

سه نقطه شعری گفتم و دست حمار دادن بهم 

گفتم که عاشقی کنم دیدم سرابی بود و بس 

به جای بوسه جای لب حال خمار دادن بهم 

گفتم برم به باغی و حالی کنم بعد یه عمر 

آتیش گرف باغ منو دود چنار دادن بهم 

گفتم برم دریا کنار تنی به دریا بزنم 

کوسه اومد که هی کجا؟دریا کنار دادن بهم 

رفتم به کوه ساوالان میگن هواش بهشتیه 

تگرگ از آسمون زدو حکم فرار دادن بهم 

گفتم برم با بچه ها بازی کنم بعد یه عمر 

زدن زمین سرم شیکس حال نزار دادن بهم 

رفتم دعایی بکنم خدا بهم کمک کنه 

یهو تصادف کردمو سنگ مزار دادن بهم  

                                                                                                          درودگر

---

---

پژواک آزادی

و نیت  می  کند  قطره ؛   

به  قصد  قربت  دریا  

          ولا  حول  ولا  قوه   

 مگر  در  دست  بی همتای  بی همتا 

خدای من  

              خدای  قطره و دریا ؛ 

و قطره  می  چکد  آرام  

چنانکه  در  زمستان   

در  حصار  برف و یخبندان   

                 درون  غار  تاریک  خودش   

 در  خواب  و در  رویا   

فراوان  دیده  بود  این   

                 صحنه ی زیبا  . 

به  تیر  گرمی  از  گرمای  خورشید  

به  ماه  تیر  و  در  گرمای  تابستان  

زپا  افتاده  اندر  خون  و آب  خویش  

                                              غلتان  .

ز شرم  کرده هایش  آب  می  گردد 

به  زیر  نور  روز  غار   

غول  ظلمت  شب  - غول یخبندان   

و  قطره  شادمان ؛ خندان  

به  زحمت  می  کَند  خود را   

          ز دندان های  آویزان  و  وحشتناک  

                         دیو غار  

صدای  چک چک  آزادی  از  هر  گوشه ای  پژواک  می  گردد. 

و قطره  شادمان  ؛ خندان   

به  همراه  برادرها  و خو اهر های  همزادش   

درون  چاله ای  آرام  می گیرد . 

صدای  شور  و آزادی   

                     درون  چاله  غوغایی  بپا  کرده  

و قطره  گاهگاهی   

به شوق  دیدن  دریا   

    سرش  را  از  درون  برکه بیرون  کرده ؛ 

                                                 گاهی می پرد  بالا 

به دست  هم   

به پای  هم   

به  دوش  هم   

لبالب  می  شود  برکه   

و لبریز  از  صدای  شوق  آزادی  . 

مروری  می  کند رویای  آزادی  خودر را  قطره   

                                             پس  آنگاه  

                                              به سمت  قبله ی خورشید  

                   دوباره  زیر  لب  یک  نیتی  از  نو   

خودش  را از  خودش  بودن  رها  کرده   

به  دوش رود  می  افتد. 

عباس معبودی

---

---

سجاده دلتنگی هایم

بر سجاده دلتنگی هایم نشسته بودم ودیدگانم را به یاد چشمان شیدایت بسته بودم
وتابلو حیرت انگیز نگاهت را تجسم میکردم
و  دلم را در میان  بوته های خاطرات گم میکردم
غرق در دریای چشمانت شده بودم
ناگاه تو را در باغی که نجوای پرستوها در هیاهوی نسیم پر میزد احساس نمودم
چقدر آن لباس خاکی به تن لاله گونت آراسته شده بود
چشمانم را در آغوش مهربانت جای دادم
لبانت زمزمه سکوت داشتند
اما من با تمام دلم حرفهایت را شنیدم
آری تو لب بازی نکردی فقط چشمانت بودند  که درد  داشتند
چقدر آن لحظه حال خوشی به من دست داد پر پرواز را بر تن زخمی ام احساس نمودم
ودست نوازش خداوند گردی از نور بر صورت معصومت پاشیده بود
آنقدر که گمان کردم تو نیستی تکه ای از مهتاب رو به رویم ایستاده است
چفیه ات را  به دستانم هدیه دادی
دستهایت مرا رها کردند
قلبم به یک باره فرو ریخت
چشمان شیدایت از دور دستها با خزان دلم وداع گفتند
ومن کاروان  اشکهایم را  بدرقه راهت نمودم
وجای قدمهایت را از ستاره ها تر نمودم
چفیه ات را از سرزمین رویاهایم بیرون کشیدم ودر آغوشم جای دادم
هنوز عطر گل یاس تو را میداد شهید لاله گونم 

سمیه محمودی

حجم التهاب

به تصویری لرزان در آب می‌مانم
در پی اثبات وجود خویش
به «داس مه نو».

و چه مضحک شده‌ام اکنون
در پایکوبی کودک بازیگوش
بر حجم التهابم.

... و خیال لعل شدن
سنگ صبور جانم را دوباره آشفت 

درفشی

هوای اعتصاب

دل به دریا می زنم در قیل و قال زندگی 

خسته از پژمردنم پشت خیال زندگی 

در اتاق فکر من آئینه تابوتم شده 

در نبردم در کما با احتمال زندگی 

کفش هایم رو به فردا پشت در کز کرده اند 

من پی دیروزم و حل سوال زندگی 

مثل یک گنجشک زخمی در هوای اعتصاب 

بی رمق نوک می زنم بر سیب کال زندگی 

در همین بازی گل یا پوچ دل وا مانده ام 

کیش و ماتم می کند رندانه فال زندگی 

عابری هم در گذر از کوچه ما هر زمان  

با خودش حرفی زند از ابتذال زندگی 

طاهری

انکار نکن

هی جار نزن که عشق کم رنگ شده 

بین دل و عقل عاشقان جنگ شده 

کافر همه را به کیش خود مات کند 

انکار نکن بگو دلت سنگ شده 

قاسمی

...گفتم

گفتی بمان چیزی بگو از درد گفتم 

از گریه های ساکت یک مرد گفتم 

از اسمان شهر می بارد تعفن 

از مادری که غصه قی می کرد گفتم 

از روز پایان تمام دلخوشی ها 

از لحظه های ممتد شبگرد گفتم 

ایمان نیاوردی و خندیدی و رفتی 

اما من از آغاز فصل سرد گفتم 

قاسمی