به نام خالقی که عشق از اوست
به تو گفتم زمن پرهیز کن دوست
درونم پر شد از حسرت و اهی
ندارم جز خدا من تکیه گاهی
تو بگذر از من و حال خرابم
حقیقت نیستم جانم سرابم
به دنبال چه میگردی تو در من
نمی گنجد دلم در قالب تن
گر از عشق خدایی مست مستم
رها از بود و هست و نیست هستم
خدایی که مرا چون روح بخشید
درونم عشق چون دٌری درخشید
من از دست فلک سختی کشیدم
به بی جا رفتم و جایی رسیدم
به دنیایی که غرق نیست گشتم
قفس را با نفس اما شکستم
به جانم اتش و دستان من سرد
به دست سرد من پیمانه ی درد
دلم شمع وتنم پروانه دارد
که عشق از سوختن پروا ندارد
شب تار مرا چون روزی ای عشق
نمی ترسم من از خودسوزی عشق
من از شب های بیداری گذشتم
من از درمان بیماری گذشتم
من از دیروز و از امروز جستم
همینم من همین مستی که هستم
چه حاصل دارد این دنیای فانی
که سوزانی دل افسرده جانی
غریبه
نذار دست دلم رو شه برای عاشقی دیره
رسیدم جاده ی بن بست دلم اروم نمیگیره
نگاهم غرق تردیده همه دنیای من مبهم
لبم می خنده ابر غم دل و دنیا مو میگیره
غریبه
سرزمینم زخمی مردمش سرگردان
کوچـه هایش تاریک خانه هایش ویران
ناله هایش خاموش ضجه هایش بسیار
دستهایش بی جان چشمهایش بیمار
چشمه ها بی آبند ریشه ها خشکیده
در دلِ باغــچه ها زهر غم پاشـــیده
بر دل ِ یارانش ، این همــه داغ زدند
تبــــر ِ غـارت را بـر دل باغ زدنــد
گم شده شادی ها ، در نکـاه مردم
میدهــد آزارم نیــش زهر کــژ دم
میدهد آزارم ، چشـمه های بی آب
دیده های ِ پر آب کـودکان بی تاب
چون نگینی در خاک سرزمینم مدفون
لاله ها غرق خون بیدهایش مجنون
سرزمینم خاموش غرق دردی سنگین
در دل بیمارش قصه هایی شیرین
قصه های شیرین ، دردهای فرهاد
مردمی که بردند قصه ها را از یاد
سرزمینم برخیز ، سرزمین تب دار
بوی خون می اید از در و از دیوار
تیشه ها را بشکن ، سرزمین ِ بیدار
ریشه ها خشکیدند ساقه ها را بردار
غریبه
گفتم تو را ای نازنین
در سینه پنهانت کنم
بر آن نگاه نافذت
جان را به قربانت کنم
گفتم نگیرم دست تو
بیهوده حیرانت کنم
گفتم طبیب درد من
با عشق درمانت کنم
در این دل بشکسته ام
ناخوانده مهمانت کنم
قفل قفس را بشکنم
در خویش زندانت کنم
کی خواستم تا ذره ای
جانا که گریانت کنم
گفتم که من از عشق خود
شاید پشیمانت کنم
غریبه
من روح اشتیاقم در آستان کویت
من تک درخت عشقم در عمق ریشه دارم
مشکن مرا مسوزان ای چشمه ی نیازم
باک نبودنم نیست درد است درد بودن
راهی به من نمایان تا نیست گردم از درد
کی میرسم به جانان جانم زتن در امد
ای خالق دو گیتی لطفی عنایتی کو
من پر از احساس و لبریز از غرور
میزنم بوسه به دستانی صبور
ودر ان چشم به رنگ اسمان
میروم تا دورها تا بیکران
ان چروک صورت غمگین تو
موج دریایی ست در ایین تو
اسمان ابی رویای من
ای همه خوبی همه دنیای من
گر مرا با اشک وغم پرورده ای
از من اما هیچ جز غم دیده ای؟
مادری اما چه نامم من تو را
اسمان دریا چه نامم من تو را
ای گل بی خار ای بی ادعا
هر سکوتت میدهد بوی خدا
غریبه
مردان مرد
بذر ازادی میکارند
وصبورانه در انتظار خورشید به بارانی می اندیشند که بذر ها را بارور میسازد
و زن ها چه عاشقانه درد را در بقچه ی اسارت میپیچند تا روییدن درخت ازادی را جشن بگیرند
غریبه
فنا شدم زدست غم نداری از دلم خبر
نمی کند دگر دعا به ناله های من اثر
در این فضای بی کسی تو آبروی من بخر
شبانه های غصه را بیا و با خودت ببر
غریبه(چهاردولی)
توضیح:این دوبیتی و ۴دوبیتی بعدی بر یک وزن و بنا بر درخواست یکی از اعضای انجمن سروده شده به همین دلیل نیز شماره گذاری شدند
زنی از نسل بارانم
که روحم را نمی خواهی
نگاهم خیس ونمناک است
غرورم را نمی خواهی
تو می خواهی که من گل باشم و مرداب
همیشه ساکت و در خواب
تو پروازم نمی خواهی
ولی من باز در اوجم
گهی طوفان گهی موجم
منم از نسل طوفانم
نگاهم کن نگاهم را نمی بینی ؟
پر از شور و پر از فریاد
نگاهم کن منم از نسل انسانم
طراوت را نمی بینی به باغ گل
همه از لطف بارانست
سخا وت را نجابت را اصا لت را نمی بینی؟
من از نسل بهارانم
چه می خواهی ؟تو یک انسان افسرده
مسخر ساکت ومرده؟
مبین این گونه یک زن را
که موجودی پر از رازست
نت اغاز وپروازست
غرورم را نگیر از من که من از نسل بارانم
اگر باشد کنار من گل و خورشید
شوم رنگین کمان عشق
که هر رنگم پر از لبخندو ابادیست
که با من عشق و ا زادیست
اگر باشم کنار تو
شب و روزت پر از شادیست
پر از پرواز و ازادیست
چهاردولی